La realidá que vivió Antón espéyase nes sos obres. Dientro de la temática de calter social preséntense na sala dos escultures, “La marinera” y “La Señá Isabel”, obres d’una intensa factura espresionista.
Esta obra ye guapamente una de los meyores y más representatives de la trayectoria artística d’Antón.
Ye una escultura tallada en madera, na que representa a la muyer d’un marineru al pie de el so fíu pequenu, de camín al puertu pa ver si’l so home torna con vida al llar.
El conxuntu escultóricu ta trescaláu d’una fuerte elocuencia psicolóxica y espresiva que se centra na cara de la muyer, que presenta ansiedá y medrana énte una posible traxedia.
Esti sentimientu vese entá más acentuáu cola presencia del neñu, que mira directamente a la so madre y clama pa que lu garre en cuellu, faciendo la escena entá más angustiosa
La ropa de la muyer vese azotao poles rabaseres del aire, les mesmes que ponen en riesgu la vida del so home y añaden mayor dramatismu a la obra.
Fecha en bronce fundío a partir del modelu orixinal n’escayola que se caltién nel Muséu, esta escultura ye un bustu de mediu cuerpu d’Isabel, una vieya vistida col pañuelu y el típicu cobertor candasín, que vivía cerca de la casa Estrada Nora, anguaño convertida nel Muséu Antón.
Ye una obra de fuerte carga espresiva, na que l’artista resaltó la vestimenta, con plegaos bien marcaos qu’apurren dinamismu a la pieza con xuegos de lluces y solombres.
L’artista trabaya con mayor detalle les manes y la cara de la vieya. Na so fisonomía atopó non yá les traces característiques de la vieyera sinón tamién el cansanciu acumuláu de llargues xornaes de trabayu.
